Powojenne Samoloty US Navy i USMC oraz ich malowania

Wstęp

Od czasów II wojny światowej Marynarka Wojenna (US Navy) oraz Korpus Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych (USMC) rozwijały swoje siły powietrzne, wprowadzając nowoczesne samoloty o szerokim zastosowaniu, w tym myśliwce, bombowce, maszyny wsparcia i rozpoznania. Każdy z tych samolotów posiadał charakterystyczne schematy kamuflażu, dostosowane do specyficznych warunków operacyjnych – od działań na oceanach i lądzie po misje z lotniskowców. Zróżnicowane malowania odzwierciedlały zarówno potrzebę maskowania, jak i reprezentację wizualną jednostek. W artykule tym przyjrzymy się kluczowym maszynom US Navy i USMC, takim jak F-14 Tomcat, F/A-18 Hornet, F-35 Lightning II i wiele innych, ukazując ich historię i ewolucję malowań, które definiowały ich wygląd na przestrzeni lat.

Przygotowane opisy kolorów, obejmujące także odpowiedniki modelarskie, umożliwią modelarzom oraz pasjonatom lotnictwa precyzyjne odwzorowanie rzeczywistego wyglądu tych samolotów. Artykuł ten stanowi przegląd najważniejszych schematów malowania stosowanych w US Navy i USMC, od klasycznych odcieni szarości po kamuflaże dostosowane do konkretnych misji i terenów działań.

Spis Treści

• F-4 Phantom II
• A-4 Skyhawk
• F-8 Crusader
• A-7 Corsair II
• E-2 Hawkeye
• A-6 Intruder
• F-14 Tomcat
• AV-8B Harrier II
• F/A-18 Hornet i Super Hornet
• EA-6B Prowler
• F-35 Lightning II

F-4 Phantom II

F-4 Phantom II, wprowadzony do służby w latach 60., był wielozadaniowym myśliwcem wykorzystywanym przez US Navy i USMC. Samolot ten zasłynął z wszechstronności i skuteczności podczas działań bojowych, szczególnie w czasie wojny w Wietnamie. Malowania F-4 Phantom II ewoluowały w zależności od okresu i rodzaju misji, dostosowując się do warunków bojowych oraz otoczenia, w którym operował.

Wczesne Malowanie: Natural Metal Finish i Light Gull Gray

W początkowej fazie służby F-4 Phantom II w US Navy i USMC nosił schemat malowania w wersji Natural Metal Finish, który miał wykończenie metaliczne i charakterystyczne srebrne odcienie. Z czasem, szczególnie dla operacji morskich, dodano jasnoszary kolor Light Gull Gray na górnych powierzchniach i biel na dolnych, co miało na celu zmniejszenie widoczności na tle nieba i wody.

Kamuflaż Wietnam: SEA (Southeast Asia)

Podczas działań bojowych w Wietnamie, Phantom II w USMC otrzymał malowanie w schemacie SEA (Southeast Asia). Było to kamuflażowe malowanie dostosowane do działań nad terenami porośniętymi roślinnością tropikalną i wzgórzami. Składało się z trzech głównych kolorów – ciemnej zieleni, średniej zieleni oraz koloru Tan, uzupełnionych przez szary na dolnych powierzchniach.

Późne Malowanie: Low Visibility Gray

Pod koniec służby F-4 Phantom II, w odpowiedzi na rozwój technologii i potrzebę zmniejszenia widoczności samolotów w radarach, wprowadzono kamuflaż w odcieniach szarości "Low Visibility". Taki schemat stosowany był w operacjach morskich, gdzie Phantom operował na lotniskowcach. Kamuflaż ten pomagał zmniejszyć wykrywalność samolotu na tle oceanu.

A-4 Skyhawk

A-4 Skyhawk był lekkim, jednoosobowym samolotem szturmowym używanym przez US Navy i USMC od połowy lat 50. do końca XX wieku. Dzięki swojej wszechstronności i małemu rozmiarowi stał się popularnym samolotem wsparcia oraz myśliwcem używanym do misji z lotniskowców. Na przestrzeni dekad jego malowanie ewoluowało, dostosowując się do zmieniających się potrzeb operacyjnych i wymagań bojowych.

Wczesne Malowanie: Light Gull Gray i White

Na początku służby A-4 Skyhawk otrzymał schemat w jasnoszarym kolorze (Light Gull Gray) na górnych powierzchniach oraz białe malowanie na dolnych, aby zmniejszyć widoczność samolotu z ziemi. Taki schemat pozwalał na lepsze maskowanie podczas misji na tle jasnego nieba i wody.

Kamuflaż Wietnam: SEA (Southeast Asia)

Podczas wojny w Wietnamie A-4 Skyhawk operujący z baz lądowych USMC otrzymał kamuflaż SEA, który miał go lepiej maskować w warunkach dżungli. Ten schemat składał się z kolorów: ciemnozielonego, średniozielonego i brązowego (Tan) na górnych powierzchniach oraz jasnoszarego na spodzie, co pomagało w ukryciu maszyny podczas niskich lotów nad tropikalnymi terenami.

Późne Malowanie: Low Visibility Gray

W latach 80., w odpowiedzi na rozwój technologii radarowej, A-4 Skyhawk w US Navy zaczął być malowany w schemat Low Visibility Gray. Były to różne odcienie szarości, które miały zmniejszyć widoczność samolotu zarówno w radarach, jak i optycznie. Samoloty malowane w ten sposób były mniej widoczne na tle oceanu, co zwiększało ich zdolność do przeżycia podczas misji bojowych.

Kamuflaż "Aggressor": Blue and Gray

W ramach ćwiczeń symulacyjnych w szkole Top Gun US Navy używała A-4 Skyhawk w roli agresora, symulując przeciwnika. W tej roli A-4 był malowany w schematach niebieskich i szarych, co miało naśladować potencjalnych przeciwników z rejonu Pacyfiku i innych teatrów operacyjnych. Kamuflaż ten stał się ikoną treningów w walce powietrznej.

F-8 Crusader

F-8 Crusader był myśliwcem pokładowym używanym przez US Navy i USMC w latach 1957–1987. Znany jako „The Last of the Gunfighters” ze względu na uzbrojenie w działka, Crusader brał udział w licznych misjach, od zimnej wojny aż po wojnę w Wietnamie. Malowania tego samolotu zmieniały się na przestrzeni lat, uwzględniając zarówno potrzebę maskowania w warunkach bojowych, jak i wykorzystanie barw o niskiej widoczności.

Wczesne Malowanie: Light Gull Gray i Insignia White

W początkowym okresie służby F-8 Crusader miał schemat malowania Light Gull Gray na górnych powierzchniach i Insignia White na dolnych. Taki układ malowania był standardem dla wielu myśliwców US Navy i USMC operujących z lotniskowców w latach 60. Kolor Light Gull Gray na górnych powierzchniach pomagał wtopić się w niebo, natomiast Insignia White zmniejszał widoczność z dołu, gdy samolot przelatywał nad morzem lub lądem.

Malowanie Wietnam: SEA (Southeast Asia) 

W okresie wojny w Wietnamie niektóre samoloty F-8 Crusader, szczególnie te używane przez USMC, były malowane w schemacie SEA, który obejmował kolory kamuflażowe typowe dla misji w tropikalnych rejonach. Składał się z odcieni ciemnej zieleni, średniej zieleni i brązu, co pomagało maskować samolot podczas niskich lotów nad gęstą roślinnością i na tle ziemi. Kamuflaż ten występował stosunkowo rzadko w F-8.

Późne Malowanie: Low Visibility Gray

Pod koniec służby F-8 Crusader w US Navy i USMC wprowadzono malowanie Low Visibility Gray, które było dostosowane do operacji na otwartym oceanie oraz zmniejszenia wykrywalności samolotu w radarach. Ten schemat obejmował różne odcienie szarości, które maskowały samolot na tle nieba i wody, co zwiększało jego przeżywalność w warunkach bojowych.

Kamuflaż „Aggressor” w Szkole Top Gun

F-8 Crusader był także wykorzystywany jako „aggressor” w szkole lotnictwa US Navy, gdzie symulował samoloty przeciwnika w celu szkolenia pilotów. W tej roli Crusader otrzymał nietypowe malowania złożone z odcieni niebieskiego i szarego, mające naśladować kamuflaż potencjalnych przeciwników z regionu Pacyfiku. Malowania te były używane w intensywnych treningach w walce powietrznej, a ich unikalne barwy wyróżniały się na tle standardowych schematów.

A-7 Corsair II

A-7 Corsair II był samolotem szturmowym używanym przez US Navy i USMC od lat 60. do lat 90. XX wieku. Zaprojektowany jako wsparcie bliskiego pola walki, A-7 odznaczał się dużą ładownością i długim zasięgiem, co czyniło go idealnym do misji wsparcia naziemnego oraz operacji z lotniskowców. Na przestrzeni lat jego schematy malowania zmieniały się, aby dostosować się do różnorodnych warunków bojowych i operacyjnych.

Wczesne Malowanie: Light Gull Gray i Insignia White

W początkowej fazie służby A-7 Corsair II otrzymał standardowy dla US Navy schemat malowania w odcieniach Light Gull Gray na górnych powierzchniach oraz Insignia White na dolnych. Taki schemat malowania zmniejszał widoczność samolotu zarówno na tle nieba, jak i wody, co było istotne podczas operacji morskich. Malowanie to było powszechne w latach 60. i 70.

Kamuflaż Wietnam: SEA (Southeast Asia)

Podczas wojny w Wietnamie USMC korzystał z A-7 Corsair II w misjach naziemnych, co wymagało dostosowania kamuflażu do warunków tropikalnych. Wprowadzono schemat SEA (Southeast Asia), obejmujący ciemną i średnią zieleń, kolor Tan oraz jasny szary na spodnich powierzchniach. Taki schemat malowania pomagał w maskowaniu samolotu na tle tropikalnej roślinności i ziemi.

Późne Malowanie: Tactical Paint Scheme (TPS)

Pod koniec służby A-7 Corsair II w US Navy i USMC zaczęto stosować schemat Low Visibility Gray, znany jako Tactical Paint Scheme (TPS). Były to różne odcienie szarości, zaprojektowane tak, aby zmniejszyć wykrywalność samolotu w warunkach bojowych i przy minimalnej widoczności. Odcienie szarości zmieniały się od jasnego Ghost Gray na dolnych powierzchniach do ciemniejszego na górnych, co pozwalało maskować samolot w różnych środowiskach, zwłaszcza nad oceanem.

Kamuflaż „Aggressor” w Szkole Top Gun

A-7 Corsair II był także wykorzystywany jako „aggressor” w ćwiczeniach w szkole Top Gun, gdzie symulował samoloty przeciwnika. W tej roli malowano go w nietypowych kombinacjach odcieni niebieskiego i szarości, mających naśladować potencjalne samoloty przeciwników. Malowania „aggressor” miały nie tylko wyróżniać te samoloty podczas ćwiczeń, ale także podnosić realizm symulacji walki powietrznej.

E-2 Hawkeye

E-2 Hawkeye jest samolotem wczesnego ostrzegania i kontroli powietrznej używanym przez US Navy, a w niektórych wersjach również przez USMC. Od momentu wprowadzenia do służby w latach 60., E-2 Hawkeye stał się kluczowym elementem systemu obrony powietrznej, operując głównie z pokładów lotniskowców. Jego charakterystyczny, duży radar na grzbiecie kadłuba umożliwia wykrywanie celów na dużych dystansach. Ze względu na swoje zastosowanie w różnych teatrach operacyjnych, schematy malowania E-2 Hawkeye były dostosowywane do zmieniających się wymogów bojowych i środowisk operacyjnych.

Wczesne Malowanie: Light Gull Gray i Insignia White

W początkowej fazie służby E-2 Hawkeye w US Navy stosowano standardowe malowanie w odcieniach Light Gull Gray na górnych powierzchniach oraz Insignia White na spodnich. Taki układ kolorystyczny pomagał zmniejszyć widoczność samolotu na tle nieba, jednocześnie zapewniając lepszą widoczność identyfikacyjną na dolnych powierzchniach. Malowanie to było szeroko stosowane w latach 60. i 70.

Późne Malowanie: Low Visibility Gray

W latach 80. i później E-2 Hawkeye zaczął być malowany w schemacie Low Visibility Gray, co było odpowiedzią na rozwój technologii radarowej i potrzebę zmniejszenia wykrywalności samolotu. Schemat ten obejmował różne odcienie szarości, które pozwalały na lepsze maskowanie samolotu zarówno na tle oceanu, jak i nieba. Kamuflaż ten stał się standardem dla E-2 w późniejszych latach, zwiększając jego skuteczność i przeżywalność w misjach bojowych.

A-6 Intruder

A-6 Intruder był dwumiejscowym samolotem szturmowym o zdolnościach całodobowych i przy każdej pogodzie, używanym przez US Navy i USMC od lat 60. XX wieku aż do początku lat 90. Był wykorzystywany w misjach wsparcia naziemnego, bombardowania i tankowania. Ze względu na wszechstronne zastosowanie oraz specyfikę misji, malowania A-6 Intruder ewoluowały, dostosowując się do zmieniających się wymagań operacyjnych.

Wczesne Malowanie: Light Gull Gray i Insignia White

W początkowych latach służby, podobnie jak inne samoloty US Navy, A-6 Intruder nosił malowanie Light Gull Gray na górnych powierzchniach i Insignia White na dolnych. Taki układ kolorystyczny pomagał zmniejszyć widoczność samolotu z ziemi i wkomponować go w otoczenie, gdy operował nad oceanem lub w powietrzu, co zwiększało bezpieczeństwo w misjach bojowych.

Kamuflaż Wietnam: SEA (Southeast Asia)

W czasie wojny w Wietnamie, gdzie A-6 Intruder wykonywał wiele misji wsparcia naziemnego i bombardowania, USMC stosował schemat malowania SEA, który lepiej maskował samolot w tropikalnych warunkach. Składał się z odcieni ciemnej zieleni, średniej zieleni i brązu na górnych powierzchniach oraz szarego na spodnich, co pomagało zmniejszyć widoczność samolotu podczas misji na niskiej wysokości nad gęstą roślinnością.

Późne Malowanie: Low Visibility Gray

W latach 80., w miarę rozwoju technologii radarowej i potrzeby zmniejszenia widoczności samolotów, A-6 Intruder przeszedł na malowanie Low Visibility Gray. Schemat ten obejmował różne odcienie szarości, które pozwalały zmniejszyć widoczność samolotu zarówno optycznie, jak i na radarach, co było szczególnie istotne podczas misji bojowych. Odcienie Light Ghost Gray i Dark Ghost Gray były powszechne na A-6 Intruder w późniejszych latach jego służby.

Malowanie „Aggressor” w Szkole Top Gun

W ramach symulacji i ćwiczeń, A-6 Intruder wykorzystywano także w roli „aggressora” w szkole Top Gun, gdzie samoloty te były malowane w schematach imitujących potencjalnych przeciwników. Stosowano nietypowe połączenia niebieskiego i szarego, które były charakterystyczne dla treningów symulacyjnych, umożliwiając pilotom przećwiczenie manewrów walki powietrznej przeciwko „wrogim” jednostkom.

F-14 Tomcat

F-14 Tomcat to jeden z najbardziej rozpoznawalnych myśliwców pokładowych US Navy, służący od lat 70. aż do 2006 roku. Znany z roli w filmie „Top Gun”, Tomcat był kluczowym elementem lotnictwa pokładowego, służąc do przechwytywania samolotów wroga oraz wsparcia sił morskich. W trakcie służby F-14 przeszedł różne zmiany w malowaniach, dostosowując się do potrzeb bojowych i operacyjnych. Samolot ten nie był formalnie wykorzystywany przez USMC, jednak współpracował z nimi podczas operacji wojskowych.

Wczesne Malowanie: Light Gull Gray i Insignia White

Początkowe malowanie F-14 Tomcat odzwierciedlało standardowe schematy kolorystyczne US Navy z lat 70. Górne powierzchnie były malowane w kolorze Light Gull Gray, podczas gdy dolne powierzchnie i wnętrze skrzydeł pokrywano Insignia White. Taki schemat zapewniał dobrą maskę wizualną nad oceanem i na tle nieba, ułatwiając maskowanie podczas misji daleko od lądu.

Malowanie w Czasie Zimnej Wojny: Tactical Paint Scheme (TPS)

W miarę jak technologia radarowa i potrzeba zmniejszenia wykrywalności samolotów ewoluowały, US Navy wprowadziła Tactical Paint Scheme (TPS) na F-14 Tomcat. Schemat ten, złożony z odcieni szarości, miał na celu zmniejszenie widoczności samolotu zarówno na tle oceanu, jak i w radarach. TPS obejmował trzy główne odcienie: Light Ghost Gray na spodnich powierzchniach, Dark Ghost Gray na bocznych i Medium Gray na górnych powierzchniach. Ten schemat stał się rozpoznawalnym kamuflażem dla F-14 w latach 80. i 90.

Okolicznościowe Malowanie w Eskadrach

Podczas służby w US Navy, niektóre eskadry F-14 Tomcat stosowały okolicznościowe schematy malowania z okazji specjalnych wydarzeń lub rocznic. Tego typu malowania często zawierały unikalne grafiki lub emblematy eskadr, takie jak wzory w intensywnych kolorach lub symbole identyfikacyjne. W takich przypadkach stosowano intensywniejsze odcienie, w tym ciemniejszy niebieski i żółty, podkreślające przynależność do danej eskadry.

AV-8B Harrier II

AV-8B Harrier II to jednosilnikowy samolot pionowego startu i lądowania (VTOL), szeroko wykorzystywany przez USMC, a także w mniejszym stopniu przez US Navy. Znany z unikalnej zdolności do operowania z krótkich pasów startowych oraz lotniskowców, Harrier II pełnił rolę maszyny wsparcia bliskiego pola walki oraz przechwytywacza. Na przestrzeni lat jego malowania ewoluowały, aby sprostać wymogom operacyjnym i taktycznym.

Wczesne Malowanie: Light Gull Gray i Insignia White

Na początku swojej służby AV-8B Harrier II był malowany w schemacie Light Gull Gray na górnych powierzchniach oraz Insignia White na dolnych. Był to standardowy kamuflaż stosowany w US Navy i USMC w latach 80., przeznaczony do operacji nad oceanem i nad lądem. Malowanie to miało na celu zmniejszenie wykrywalności wizualnej samolotu na tle nieba i wody.

Kamuflaż Operacyjny: Tactical Paint Scheme (TPS)

W latach 90., wraz z rozwojem taktyk i technologii, AV-8B Harrier II zaczęto malować w Tactical Paint Scheme (TPS). Schemat ten składał się z odcieni szarości, które zmniejszały widoczność samolotu na tle oceanu oraz w radarach. Malowanie to obejmowało Light Ghost Gray na spodnich powierzchniach, Dark Ghost Gray na bokach i Medium Gray na górnych powierzchniach, co tworzyło charakterystyczny, wielowarstwowy kamuflaż stosowany w misjach bojowych.

Kamuflaż „Aggressor” w Szkoleniach Top Gun

W ramach symulacji przeciwnika AV-8B Harrier II był także używany jako „aggressor” w szkoleniach prowadzonych w ośrodkach treningowych, takich jak szkoła Top Gun. W tej roli samoloty były malowane w schematach obejmujących odcienie niebieskiego i szarego, co miało naśladować kamuflaże potencjalnych przeciwników. Takie malowanie pozwalało na realistyczne ćwiczenia symulacyjne w walce powietrznej i lepsze przygotowanie pilotów do misji bojowych.

F/A-18 Hornet i Super Hornet

F/A-18 Hornet oraz jego bardziej zaawansowana wersja F/A-18E/F Super Hornet są wielozadaniowymi myśliwcami, które stały się podstawą lotnictwa pokładowego US Navy oraz wsparcia powietrznego USMC. Znane ze swojej wszechstronności, Hornet i Super Hornet mogą pełnić zarówno rolę myśliwca przechwytującego, jak i samolotu szturmowego. Dzięki zdolności do operowania z lotniskowców, były szeroko stosowane w różnorodnych misjach bojowych. Na przestrzeni lat ich schematy malowania zmieniały się w zależności od potrzeb bojowych oraz teatrów operacyjnych.

Wczesne Malowanie: Light Gull Gray i Insignia White

Początkowe malowanie F/A-18 Hornet, stosowane głównie w latach 80., obejmowało schemat w odcieniach Light Gull Gray na górnych powierzchniach oraz Insignia White na dolnych. Był to klasyczny kamuflaż stosowany w lotnictwie pokładowym US Navy. Ten schemat zmniejszał widoczność samolotu z dołu, co było istotne podczas operacji na lotniskowcach i w trakcie misji nad oceanem.

Standardowe Malowanie: Tactical Paint Scheme (TPS)

Od lat 90., aby sprostać potrzebom zmieniających się warunków bojowych, zarówno F/A-18 Hornet, jak i Super Hornet były malowane w schemacie Tactical Paint Scheme (TPS). TPS obejmował odcienie szarości, które miały na celu zmniejszenie widoczności samolotu zarówno wizualnie, jak i na radarach. Typowy schemat TPS obejmował kolory Light Ghost Gray na spodnich powierzchniach, Dark Ghost Gray na bocznych i Medium Gray na górnych. TPS stał się standardowym kamuflażem dla F/A-18 podczas operacji w różnych teatrach działań, w tym nad oceanem oraz w operacjach pustynnych.

Rola „Aggressora” F/A-18 Hornet

F/A-18 Hornet był jednym z samolotów US Navy wykorzystywanych w roli „agresora” w szkoleniu pilotów, szczególnie w ośrodkach takich jak szkoła Top Gun. W tej roli Hornety były malowane w schematach symulujących samoloty potencjalnych przeciwników, co pomagało stworzyć realistyczne warunki treningowe. Poniżej przedstawiono przykładowe schematy malowania „aggressor”, które były używane na F/A-18, w tym odcienie niebieskiego, szarości oraz pustynnego brązu.

Ten schemat symuluje maszyny potencjalnych przeciwników i obejmuje różne odcienie niebieskiego i szarego, co jest typowe dla ról „aggressor”.

Niektóre F/A-18 „aggressor” były malowane w kombinacji ciemnych szarości i niebieskiego, symulując maszyny w „low visibility”.

W niektórych przypadkach stosowano pustynne schematy, zwłaszcza do symulacji przeciwników operujących w rejonach pustynnych.

EA-6B Prowler

EA-6B Prowler był specjalistycznym samolotem walki elektronicznej, używanym przez US Navy i USMC od końca lat 60. do 2019 roku. Prowler odegrał kluczową rolę w zakłócaniu radarów i systemów komunikacji wroga, wspierając jednostki naziemne oraz lotnictwo w przełamywaniu systemów obrony powietrznej przeciwnika. Na przestrzeni dekad malowania EA-6B Prowler ewoluowały, aby dostosować się do zmieniających się wymogów bojowych i różnych środowisk operacyjnych.

Wczesne Malowanie: Light Gull Gray i Insignia White

Na początku swojej służby, EA-6B Prowler był malowany w schemacie Light Gull Gray na górnych powierzchniach i Insignia White na spodnich. Schemat ten był powszechny w latach 60. i 70. i stosowany szeroko w US Navy. Kolorystyka ta miała na celu zmniejszenie widoczności samolotu z ziemi oraz wkomponowanie go w niebo nad oceanem, co było istotne podczas operacji z lotniskowców.

Późniejsze Malowanie: Tactical Paint Scheme (TPS)

W latach 80., wraz ze wzrostem zagrożeń ze strony systemów radarowych wroga i potrzebą zmniejszenia widoczności samolotu, wprowadzono schemat Tactical Paint Scheme (TPS) dla EA-6B Prowler. TPS składał się z odcieni szarości, co umożliwiało lepsze maskowanie na radarach i na tle oceanu. Standardowe kolory obejmowały Light Ghost Gray na spodnich powierzchniach oraz Dark Ghost Gray i Medium Gray na górnych. TPS był szeroko stosowany zarówno przez US Navy, jak i USMC, i stał się dominującym schematem malowania Prowlera podczas misji bojowych.

F-35 Lightning II

F-35 Lightning II to zaawansowany wielozadaniowy myśliwiec piątej generacji, wykorzystywany zarówno przez US Navy, jak i USMC. Dzięki technologii stealth, F-35 jest mniej widoczny dla radarów, co daje mu znaczącą przewagę na polu bitwy. Występuje w trzech wersjach dostosowanych do specyficznych potrzeb – F-35A dla sił powietrznych (USAF), F-35B o zdolności pionowego startu i lądowania (USMC) oraz F-35C, przeznaczony do operacji pokładowych na lotniskowcach (US Navy). Malowanie F-35 jest integralnym elementem jego technologii stealth i pozostaje w dużej mierze jednolite, aby wspierać zdolności do unikania wykrycia radarowego.

Podstawowe Malowanie: Have Glass Gray

Wszystkie wersje F-35 stosują malowanie „Have Glass” w odcieniach szarości, które zawierają specjalne powłoki zmniejszające wykrywalność radarową. Kolor ten jest znany jako Have Glass Gray i jest to unikalny odcień o właściwościach antyradarowych. Użycie tego odcienia jest standardem zarówno w US Navy, jak i USMC. Malowanie Have Glass Gray obejmuje całe ciało samolotu i jest niezbędnym elementem zapewniającym F-35 jego właściwości stealth.

Charakterystyczne Linie RAM

F-35 ma na kadłubie widoczne ciemniejsze linie, znane jako RAM (Radar Absorbent Material). Są to linie materiału pochłaniającego fale radarowe, które otaczają panele dostępu i krawędzie łączeń na kadłubie. Linie RAM są ciemniejsze od bazowego Have Glass Gray i pełnią funkcję zarówno technologiczną, jak i estetyczną, dodając charakterystycznego wyglądu F-35. Wersje US Navy i USMC stosują identyczne linie RAM, co wspiera utrzymanie standardu stealth.

Wersja F-35B (USMC) i F-35C (US Navy)

F-35B i F-35C mają ten sam bazowy schemat malowania Have Glass Gray, co wersja F-35A, ale różnią się pewnymi szczegółami konstrukcyjnymi wynikającymi z ich specyficznych ról. F-35B, używany przez USMC, jest dostosowany do pionowego startu i lądowania, co umożliwia operacje z krótszych pasów startowych i desantowców. F-35C, przeznaczony dla US Navy, ma większe skrzydła i bardziej wytrzymałe podwozie, aby sprostać wymaganiom operacji pokładowych na lotniskowcach. Obie wersje, mimo różnic konstrukcyjnych, zachowują to samo malowanie stealth, co zapewnia zgodność z wymogami redukcji wykrywalności radarowej.

Malowanie Okolicznościowe i Emblematy Jednostek

F-35 w wersjach US Navy i USMC rzadko otrzymuje dodatkowe malowania okolicznościowe, ponieważ wszelkie zmiany mogą wpłynąć na właściwości stealth. Niemniej jednak, na niektórych jednostkach mogą być widoczne subtelne oznaczenia jednostek lub eskadr, takie jak emblematy i numery taktyczne. Są one umieszczane zazwyczaj na ogonie lub kadłubie w odcieniach ciemnoszarych lub czarnych, aby nie naruszyć standardu stealth.

Zakończenie

Przedstawione schematy malowania kluczowych samolotów US Navy i USMC ukazują ewolucję strategii kamuflażu oraz dostosowywanie barw do specyfiki misji. Każdy z tych samolotów przeszedł różnorodne zmiany kolorystyczne, odpowiadając na nowe wyzwania bojowe i środowiskowe. Schematy te podkreślają zaangażowanie obu formacji w dominację powietrzną i zdolność przystosowania się do różnych teatrów działań, co pozostaje istotnym elementem historii i współczesności sił powietrznych marynarki USA.